احیای قلبی ریوی (CardioPulmonary Resuscitation) که CPR هم نامیده می شود، یعنی مجموعه ای از اقدامات که توسط افراد آگاه و حاضر در صحنه برای بازگرداندن اعمال دو عضو حیاتی قلب و ریه و رساندن خون و اکسیژن به مغز برای جلوگیری از آسیب مغزی، انجام می شود.
امروزه احیای قلبی ریوی را به دو صورت اقدامات پایه ای حمایت از حیات (BLS) و اقدامات پیشرفته حمایت از حیات (ALS) انجام می دهند. CPR پایه را می توان بدون هیچ وسیله اضافه و با دستان خالی هم انجام داد. انجام صحیح و به موقع این روش، می تواند باعث نجات جان انسانهای زیادی از مرگ حتمی شود. در مورد CPR پیشرفته اقدامات تخصصی تری نظیر مراقبت از راه هوایی و دارودرمانی حین CPR انجام می شود.
زمانی که فعالیت عضله قلب متوقف می شود، خونرسانی به قسمت های مختلف بدن از جمله مغز متوقف می شود. در صورتی که 4-6 دقیقه از زمان ایست قلبی گذشته باشد و اقدامی در جهت احیای بیمار انجام نشود احتمال آسیب به مغز وجود خواهد داشت. اگر 10 دقیقه از زمان ایست قلبی گذشته باشد و بعد از آن CPR آغاز شود، مغز از بین رفته و حتی در صورت موفقیت احیاء بیمار حالت مرگ مغزی خواهد داشت. پس یکی از مهمترین نکات شروع بلافاصله CPR به محض تشخیص ایست قلبی است. زمان بسیار حیاتی است. حتی یک دقیقه تاخیر در شروع CPR احتمال موفقیت آن را کاهش می دهد.
برای احیای ریوی تنها نکته‌ای که مهم است ذهنیت مثبت است. به احیا امید داشته باشید !!!
مهمترین انجمن که الگوریتم آن را در احیا اجرا می کنیم AHA( American Heart association یا همان انجمن قلب آمریکا) است.

از طرفی برخلاف احیای بزرگسالان بیشتر نوزادان نیازمند احیا قلب سالمی دارند ن نوزادان به دلیل مشکل تنفسی منجر به اختلال در تبادل گازی نیاز به احیا پیدا کرده‌اند و نارسایی تنفسی می تواند پیش یا پس از تولد رخ دهد.
نارسایی تنفسی پس از تولد در دو وضعیت ایجاد می شود یکی آنکه نوزاد از ابتدا در آغاز تنفس مشکل داشته باشد یا اینکه نتواند تلاش تنفسی را به گونه ای موثر به پیش ببرد در هر دو حالت تبادل گازی مختل شده و تمرکز احیای نوزاد بر تهویه موثر ریه های نوزاد است.

تصاویری از جزوه: